O książce: rok / „Bardzo cię kocham, Tika” – powiedział Dan niemal bezgłośnie. Jakby nie słyszała, a może nie słyszała, zasnęła. Dan zmęczył ją tak bardzo, że usunął nieopisany delikatny rumieniec z jej policzków. A on jak zawsze patrzył gdzie mógł, albo w sufit, którego nie było widać w ciemnościach sypialni, albo za okno. Noc była jasna, więc przyglądał się gwiazdom.